Yaslanmadan Buyumek

mi yapmamıştım henüz; bütün belgeleri

topladım, her gün askerlik şubesine git-

tim. Yapılacak işlerin peşinden İzmir’den

Ankara’ya, oradan İstanbul’a hummalı

bir koşuşturma yaşıyordum. Sonunda

Ankara’dan tebliğ çıktığına dair bir rapor

geldi. İstanbul’dan İzmir’e bir gemi geli-

yormuş; üç beş kişilik yer varmış gemide.

Hazırlığımı tamamlayıp o gemiye yetiş-

mem isteniyordu.

Necati Akçağlılar, Amerika’ya gideceği

gemiyi üç ay beklemişti. Bu, yetmiş sek-

sen metre boylarında, yedi sekiz yıllık kü-

çük bir Amerikan şilebiydi. Tıpkı Nihat

Gökyiğit’in Amerika’ya giderken bindiği

gemi gibi, bazı kamaraları yolculara tahsis

edilmişti. İstanbul’dan geliyordu. Gemi,

İzmir’den yolcularını aldıktan sonra deni-

ze açıldı ve doğru New York’a dümen tuttu.

Yolculukta Necati Akçağlılar’ın yanında,

babasının tanıdığı bir avukatın oğlu da var-

dı. O da kendisi gibi Amerika’ya okumaya

gidiyordu:

Sallana sallana gittik. 23 gün sürdü. Koca

okyanusta bir tane küçücük gemi, in yok,

cin yok, yer yok, git babam git...

New York’a ulaştıklarında, iki arkadaş

Türk öğrenci müfettişliğini buldular ve ka-

yıtlarını yaptırıp bir sınava tabi tutuldular.

Bugün için çok şaşırtıcı gelse de, henüz ikisi

de hangi üniversiteye kaydolacaklarını ve

ne okuyacaklarını bilmiyorlardı. O zaman-

lar yurtdışına giden öğrencilerin okuyacağı

branşa, ülkedeki ihtiyaç alanlarına göre

oradaki Türk öğrenci müfettişleri karar

veriyordu. Cumhuriyetin kurulmasından

sonra devlet ihtiyaç duyduğu kadroları ye-

tiştirmek için yurtdışına ya kendi adına öğ-

renci göndermiş ya da kendi imkânlarıyla

giden öğrencileri yönlendirerek eksikleri-

ni bu şekilde gidermeye çalışmıştı. Necati

Akçağlılar’ın kafasında, başta astronomi

olmak üzere birçok farklı seçenek vardı.

Ama müfettiş ona mühendislik okumasını

tavsiye etti. İnşaat mühendisliğinin yanı

sıra makine mühendisliğini, elektrik mü-

hendisliğini ya da maden mühendisliğini

tercih edebileceğini söyledi. Bunların hep-

si de, o gün Türkiye’nin ihtiyacı olan uz-

manlık alanlarıydı. Akçağlılar, bunlardan

inşaat alanının kendisine uygun olacağını

düşündü.

Necati Akçağlılar, 1945 yılında Illinois

Üniversitesi’ne kaydını yaptırarak öğreni-

mine başladı. Yaklaşık 29 bin öğrencinin

okuduğu üniversitede 40 kadar da Türk

bulunuyordu. Bunların 30-35 kadarını

burs alarak gelmiş askeri öğrenciler oluş-

turuyordu; kalanı sivildi. Necati Akçağlılar

burslu olmadığı için tüm giderlerini aile-

sinden gelen parayla karşılamak zorunday-

dı. Ancak öğrenime başladığı 1945 yılında

129 kuruş olan doların birkaç yıl içinde

büyük değer kazanarak 1948 yılında 282

kuruşa yükselmesi, ciddi bir ödeme zorlu-

ğuna yol açmıştı. Babası bu durum karşı-

sında aradaki farkı devletten talep etmeyi

düşünmüş ve bunda başarılı olmuştu:

üksek öğrenimini yapmak için

gittiği Amerika’da hayli kısıtlı im-

kânlarla yaşayan Necati Akçağlılar,

üniversiteden mezun olduktan

sonra Florida’da iş bulmuş ve böy-

lece otomobillere olan merakını

da giderme imkânı bulmuştu. Yan-

da, Akçağlılar’ın Amerika’daki Lin-

coln marka otomobil görülüyor.

Akçağlılar’ın ilerleyen yıllarda satın

aldığı ve İstanbul’da sadece iki tane

olduğu söylenen sarı renkli 1965

model Buick ise, bugün Rahmi

Koç Müzesi’nde sergileniyor.