31 / 56
Bundan sonra gerçekçilikten bütünüyle uzaklaşarak abartılı figür-
ler yaratmaya başladı. Ancak 1935’te gerçeküstücü anlatımı terk
ederek yeniden doğayı gözlemlemeye yöneldi. Bu dönemde gerçek
modelden çalışmaya başladığı için gerçeküstücüler tarafından dış-
landı. Giacometti, gerçekliğin betimlenmesinde soyutla figüratif
arasındaki çelişkiyi güçlü bir biçimde hissediyordu. Yalnızca bir de-
ney olarak başladığı bu çalışmalar, kısa sürede bütün yaşamını kap-
sayan bir serüvene dönüştü ve sanat tarihinde bir dönüm noktası
oldu. Giacometti, ölümüne dek, yeniden ve yeniden ürettiği heykel
ve resimlerinde insan figürüyle baş başa bir serüvene girişti.
1940’larda kibrit çöpü inceliğinde heykeller yapmaya başladı. Fi-
gürlerini uzaktan görülüyormuş gibi küçük ölçülerde yaparak hey-
kele uzaklık kavramını getiren sanatçı, 1947’den itibaren aşırı de-
recede inceltilip uzatılmış figürlere yöneldi. Giacometti’nin
“saydam konstrüksiyonlar” olarak tanımladığı bu iskeletimsi figür-
lere eğilimi 1951’e kadar sürdü. 1952’den 1958’e değin geniş, abar-
tılmış omuzlu, ince dar kafalı figürler üzerinde yoğunlaşarak, bun-
ları gerçeğe yaklaştırmak isteğiyle boyamaya başladı. Sanatçının
buradaki amacı, fizik ötesi bir varlık, somut bir gerçeklik ve düşsel
bir mekân duygusu yaratmaktı.
1960’lardan sonra ise portre büstlerin yanı sıra resim çalışmalarına
ağırlık verdi. 1962’de Venedik Bienali’nde Heykel Büyük Ödülü’nü,
1964’te ise resim dalında Guggenheim Uluslararası Ödülü’nü
Giacometti sergisini şahsen
beğendim. Serginin retrospektif
olması ve sanatçının hangi
süreçlerden geçtiğini görmek
hoşuma gitti. “Tall” adlı uzun
kadın heykelleri, kadının hayattaki
duruşunu simgelediğinden
(ya da bende böyle bir etki
yarattığından) etkileyiciydi.
Giacometti’nin akımlardan
bağımsız kendi tarzını
yaratabilmesi de beni etkiledi.”
Zeynep Lale
Genel Sekreterlik Uzmanı / Toros Tarım
31