T-Bulten24

ve bilemiyordum iyi miyim, kötü müyüm.

Çünkü pist toprak. İstanbul’da o sezon en iyi

derecem 10.9 olmuştu. 10.5 ise bizim için ha-

yal bir dereceydi. Dünya rekoru da zaten

9.9’du. Uzun yıllar bu rekor kırılamadı. Yarış

günü geldim, koştum, birinci oldum. “Rekor!”

diye bağıranlar var. Derecemin o kadar iyi ol-

duğunu koşarken anlamamıştım. İyi bir yarış

çıkarmıştım, ama hakikaten neticeyi tam kes-

tiremiyorsunuz. Yarıştan sonra 10.5 açıklan-

dı! Tabii çok sevindim.

Yalnızca 100 metre branşında mı koştu-

nuz?

100 ve 200 metrede koştum. Bazen 400 metre

yarışlarına katıldığım da oldu. 200 metrede de

Türkiye birinciliklerim var.

Böyle kısa mesafeli yarışlarda fizik mi,

yoksa tecrübe mi önemli?

İşin çok büyük bir kısmı yetenekle ilgili. Ben

ilk denememde 11.5 koştum. Eğer 12.5 koş-

muş olsaydım, ne kadar çalışırsam çalışayım,

inebileceğim en iyi derece 11.5 olurdu. Dolayı-

sıyla Allah vergisi bir yetenek olması gerek.

Yüksek atlamada da bu böyle, güllede de böy-

le; teknik branşlar için yetenek birinci sırada

geliyor. Uzun mesafe koşularında durum deği-

şiyor. Mesela, çoğu insan iyi çalışırsa maraton

koşabilir. 100 metre için ise önce yetenek

olması lazım. Ondan sonra kalan yüzde 20

sizin çalışmanız, tekniğiniz, belki ufak tak-

tiklerdir. Yarışlarda “duvara çarpmak” deni-

len bir olay var. Yarışın sonuna doğru, belli

bir metrede yarışçılar duvara çarpar. 400

metre koşuluyorsa son 70 metre, 100 met-

re koşuluyorsa son 20 metredir bu. Orada

görünmez bir duvar çıkıyor önünüze. O du-

varı aşmak için uğraşıyorsunuz. Artık sürü-

nüyorsunuz, oksijen yetmiyor. Bu duvar

mesafesini kısaltmak sizin elinizde. Ne ka-

dar çalışırsanız o kadar ilerlersiniz. Ne ka-

dar kısalırsa, o kadar avantajlı olursunuz.

Bu, yetenekten bağımsız olarak sizin çalışa-

rak elde edebileceğiniz bir avantajdır.

Yüksek atlamayı ve 100 metre yarışını

birlikte götürmek mümkün değil miy-

di?

Ben kariyerimde 1,90 atladım en yüksek.

İyi bir dereceydi gerçekten; devam edebilir-

dim. Ama 100 metre ve yüksek atlama ya-

rışları genelde aynı anda yapılıyor. Yüksek-

te ikinci atlayışınızı yaptıktan sonra 100

metre yarışına koşmanız gerekiyor, sonra

da tekrar yüksek atlamaya geçiyorsunuz.

Çok zor bir tempo. 100 metrede daha iyi ol-

duğum için yüksek atlamayı bıraktım.

Ufak bir hata!

rajikomik bir anım var. Milli takım ola-

rak Rusçuk, Bulgaristan’a gitmiştik. O

zamanlar memlekette para yok, böyle gezi-

lere zorlukla çıkılabiliyor. Uçakla Sofya’ya

gittik, 7 saat bekledikten sonra oradan bir

pervaneliyle Rusçuk’a geçtik. Neyse, so-

nunda yarış yerine ulaştık. Göğüs numara-

ları verilecek, toplantı yapılıyor. Fakat anla-

şıldı ki büyükler yarışı değil, gençler

yarışıymış; bizimkiler fark etmemiş. Fede-

rasyon yanlış yarışmaya göndermiş bizi.

İdareciler de şaşkın, “Ne olur bir çare bu-

lun. Biz böyle geri dönemeyiz!” dediler. Bul-

gar yetkililer, “Klasman dışı yarışın o za-

man,” dediler. Hadi biz genciz, diğer atlet-

lerden bir iki yaş büyüğüz sadece. Fakat

kafilede Mehmet Yurdadön falan var, koca

koca adamlar. Böylece o yoklukta, o kadar

para klasman dışı bir yarışa harcanmış

oldu.

MİLLİ ATLETLER

Eylül 1977’de Ankara’da düzenlenen Balkan

Oyunları’na katılmak üzere kampa giren Türk

Milli Atletizm Takımı. Arka sırada, soldan ikinci

sporcu Selim Ergun.

İÇİMİZDEN BİRİ